SCRIPTURAE PRIMUM ET SOLUM
Гіперспасылкі сіняга колеру даюць дадатковыя тлумачэнні звычайна на англійскай, французскай, іспанскай ці партугальскай мовах
ЧАМУ?
Чаму Бог дазволіў пакуты і злы дзень па сённяшні дзень?
"Дакуль, Госпадзе, я буду заклікаць - і Ты ня чуеш, буду лямантаваць Табе пра насільле - і Ты не ратуеш? Навошта даеш мне бачыць зладзейства і глядзець на гароты? Рабунак і насільле перад мною, і паўстае варожасьць і падымаецца разлад. Ад гэтага закон страціў сілу, і суду правільнага няма: як што бязбожны адольвае праведнага, дык і суд адбываецца перакручаны"
(Авакум 1:2-4)
"І прыгледзеўся зноў я, і ўгледзеў уціскі ўсялякія, што пад сонцам здараюцца: і вось сьлёзы прыгнечаных, а суцешніка ў іх няма; і ў руцэ ў прыгнятальнікаў іхніх - сіла, а суцешніка ў іх няма. (...) Нагледзеўся я ў дні марноты сваёй усялякага ўдосыць: справядлівы гіне ў сваёй справядлівасьці; бязбожны доўга жыве ў бязбожнасьці сваёй. (...) Усё гэта бачыў я і да сэрца майго браў усякую справу, якая пад сонцам чыніцца. Бывае час, калі чалавек валадарыць над чалавекам на шкоду яму. (...) (...) Ёсьць на зямлі і такая марнота: праведнага спасьцігае тое, чаго заслугоўваюць дзеі бязбожных, а зь бязбожнымі чыніцца тое, чаго заслугоўваюць дзеі праведнікаў. І сказаў я: і гэта - марнасьць! (...) бачыў я конных рабоў, а князёў, што пеша, нібы рабы, хадзілі"
(Эклезіяст 4:1; 7:15; 8:9,14; 10:7)
"таму што стварэньне скарылася марнасьці не па добрай волі, а па волі таго, хто ўпакорыў (яго), спадзяючыся"
(Рымлянам 8:20)
"У выпрабаваньні ніхто хай ня кажа: «Бог мяне спакушае»; Бог бо не спакушаецца злом і сам не спакушае нікога"
(Якаў 1:13)
Чаму Бог дазволіў пакуты і злы дзень па сённяшні дзень?
Сапраўдным вінаватым у гэтай сітуацыі з'яўляецца сатана д'ябал, якога ў Бібліі называюць абвінаваўцам (Адкрыцьцё 12:9). Ісус Хрыстос, Сын Божы, сказаў, што д'ябал быў хлусам і забойцам чалавецтва (Ян 8:44). Ёсць два вялікія абвінавачванні, якія звярнуліся да Бога:
1 - Абвінавачанне ў праве Бога панаваць сваімі стварэннямі, як нябачнымі, так і бачнымі.
2 - Абвінавачанне ў цэласнасці стварэння, асабліва людзей, зробленае на вобраз Божы (Быццё 1:26).
Калі падаецца скарга і прад'яўляюцца сур'ёзныя абвінавачванні, расследаванне абвінавачвання ці абароны займае шмат часу да судовага і канчатковага рашэння. У прароцтве 7-га раздзела Данііла разглядаецца сітуацыя, у якой звязаны суверэнітэт Бога і цэласнасць чалавека, на трыбунале, дзе адбываецца суд: "Агнявая рака плыла і праходзіла перад Ім; тысяча тысяч служылі Яму і цьма цьмоў стаялі перад Ім; судзьдзі селі, і разгарнуліся кнігі. (…) Потым засядуць судзьдзі і адбяруць у яго ўладу губіць і зьнішчаць да канца" (Данііл 7:10,26). Як напісана ў гэтым тэксце, суверэнітэт зямлі, якая заўсёды належала Богу, быў адабраны ў д'ябла, а таксама ў чалавека. Гэты вобраз трыбунала прадстаўлены ў 43-й главе Ісаі, дзе напісана, што тыя, хто прымае бок Бога, з'яўляюцца яго "сведкамі": "А Мае сьведкі, кажа Гасподзь, вы і раб Мой, якога Я выбраў, каб вы ведалі і верылі Мне, і разумелі, што гэта - Я: раней за Мяне ня было Бога, і пасьля Мяне ня будзе. Я, Я - Гасподзь, і няма Збаўцы, апрача Мяне" (Ісая 43:10,11). Ісуса Хрыста таксама называюць "верным сведкам" Бога (Адкрыцьцё 1:5).
У сувязі з гэтымі двума сур'ёзнымі абвінавачваннямі Бог Іегова дазволіў сатане д'яблу і чалавецтву больш за 6000 гадоў прадставіць свае доказы, а менавіта тое, ці могуць яны кіраваць зямлёй без суверэнітэту Бога. Мы знаходзімся ў канцы гэтага вопыту, калі хлусня д'ябла выкрываецца сярод белага дня катастрафічнай сітуацыяй, у якой апынулася чалавецтва, на мяжы поўнага згубы (Матфея 24:22). Суд і выкананне прысуду адбудуцца ў час вялікай бяды (Матфея 24:21; 25:31-46). Зараз давайце разгледзім два абвінавачванні д'ябла больш канкрэтна, вывучыўшы тое, што адбылося ў Эдэме, у 2 і 3 раздзелах Быцця і 1 і 2 раздзелах кнігі Іова.
1 - Абвінавачанне ў праве Бога ккіраваць сваімі стварэннямі, як нябачнымі, так і бачнымі
Кіраўнік Быцця 2 паведамляе нам, што Бог стварыў чалавека і паставіў яго ў "садзе" пад назвай Эдэм плошчай некалькі тысяч гектараў, калі не больш. Адам знаходзіўся ў ідэальных умовах і карыстаўся вялікай свабодай (Яна 8:32). Аднак Бог устанавіў мяжу гэтай велізарнай свабоды: дрэва: "І ўзяў Гасподзь Бог чалавека, якога стварыў, і пасяліў яго ў садзе Эдэмскім, каб урабляць яго і захоўваць яго. І наказаў Гасподзь Бог чалавеку, кажучы: з кожнага дрэва ў садзе ты будзеш есьці; а з дрэва спазнаньня дабра і зла, ня еж зь яго; бо ў дзень, калі ты пакаштуеш зь яго, сьмерцю памрэш"(Быццё 2:15-17). "Дрэва пазнання добрага і дрэннага" было проста канкрэтным адлюстраваннем абстрактнага паняцця добрага і дрэннага. З гэтага часу гэтае сапраўднае дрэва, прадстаўленае для Адама, канкрэтнай мяжой, "(канкрэтным) веданнем добрага і дрэннага", замацаванае Богам, паміж "добрымі", каб Яму падпарадкоўвацца і не есці ад яго і "дрэнным", непадпарадкаванне.
Відавочна, што гэтая запаведзь Божая не была цяжкай (параўнайце з Матфеем 11:28-30 "Бо ярмо Маё лёгкае і цяжар Мой лёгкі" і 1 Яна 5:3 "Запаведзі Ягоныя не цяжкія" (тыя Божыя)). Дарэчы, некаторыя казалі, што "забаронены плод" азначае цялесныя адносіны: гэта няправільна, бо, калі Бог даў гэтую запаведзь, Евы не існавала. Бог не збіраўся забараняць тое, чаго Адам не мог ведаць (параўнайце храналогію падзеяў Быц 2:15-17 (загад Божы) з 2:18-25 (стварэнне Евы)).
Спакуса д'ябла
"Зьмей быў хітрэйшы за ўсіх зьвяроў польных, якіх стварыў Гасподзь Бог. І сказаў зьмей жанчыне: ці сапраўды сказаў Бог: ня ежце ні зь якога дрэва ў раі? І сказала жанчына зьмею: плады з дрэваў мы можам есьці, толькі пладоў з дрэва, якое пасярод раю, сказаў Бог, ня ежце і не чапайце іх, каб вам не памерці. І сказаў зьмей жанчыне: не, не памраце; але ведае Бог, што ў дзень, калі вы скаштуеце іх, адамкнуцца вочы вашыя, і вы будзеце, як багі, якія ведаюць дабро і зло. І ўбачыла жанчына, што дрэва добрае для ежы, і што яно прыемнае вачам і панаднае, бо дае веду; і ўзяла пладоў зь яго і ела; і дала таксама мужу свайму, і ён еў" (Быццё 3:1-6).
Суверэнітэт Бога быў адкрыта атакаваны д'яблам. Сатана адкрыта намякаў, што Бог утойвае інфармацыю з мэтай нанясення шкоды сваім істотам: "Бо Бог ведае" (маючы на ўвазе, што Адам і Ева не ведалі і што гэта шкодзіла ім) . Тым не менш Бог заўсёды захоўваў кантроль над сітуацыяй.
Чаму сатана размаўляў з Евай, а не з Адамам? Апостал Павел натхнёна пісаў, каб "падмануць" яе: "і не Адам зваблены, а жонка, звабіўшыся, пераступіла закон" (1 Цімафею 2:14). Якім чынам падманулі Еву? З-за маладосці, таму што ў яе было мала гадоў вопыту, а Адаму было па меншай меры за сорак. На самай справе, Ева ў маладосці была мала здзіўлена, што з ёй загаварыла змяя. Звычайна яна працягвала гэтую незвычайную размову. Таму сатана скарыстаў недасведчанасць Евы, каб прымусіць яе зграшыць. Аднак Адам ведаў, што робіць, ён прыняў рашэнне аб граху наўмысна. Гэта першае абвінавачванне д'ябла было звязана з натуральным правам Бога кіраваць сваімі стварэннямі, як нябачнымі, так і бачнымі (Адкрыцьцё 4:11).
Незадоўга да канца гэтага дня, да заходу сонца, Бог асудзіў трох вінаватых (Быц 3:8-19). Перш чым вызначыць віну Адама і Евы, Бог Іегова задаволіўся тым, што задаў ім пытанне аб іх жэсце, і яны адказалі: "Адам сказаў: жонка, якую Ты даў мне, яна дала мне з дрэва, і я еў. І сказаў Гасподзь Бог жонцы: што гэта ты зрабіла? Жонка сказала: зьмей змусьціў мяне, і я ела" (Быццё 3:12,13). Далёка не прызнаючы сваёй віны, і Адам, і Ева спрабавалі апраўдацца. Адам нават ускосна папракаў Бога ў тым, што ён даў яму жанчыну, якая зрабіла яго няправільным: "Жанчына, якую ты даў мне са мной". У Быцці 3:14-19 мы можам прачытаць суд Божы з абяцаннем выканання Яго намеру: "і варожасьць пакладу паміж табою і паміж жанчынаю, і паміж семем тваім і паміж семем яе; яно будзе біць цябе ў галаву, а ты будзеш джаліць яго ў пяту" (Быццё 3:15). Гэтым абяцаннем Бог Іегова асабліва даваў зразумець, што яго мэта непазбежна спраўдзіцца, паведамляючы сатане д'яблу, што ён будзе знішчаны. З гэтага моманту грэх увайшоў у свет, а таксама яго асноўнае следства - смерць: "А таму, як праз аднаго чалавека грэх увайшоў у сьвет, і праз грэх - сьмерць, так і сьмерць перайшла ва ўсіх людзей, бо ў ім усе зграшылі" (Рымлянам 5:12).
2 - Абвінавачванне д'ябла ў цэласнасці чалавека, зробленае на вобраз Божы
Выклік д'ябла
Д'ябал намякнуў, што ў прыродзе чалавека ёсць недахоп. Гэта бачна ў выклік д'ябла адносна сумленнасці вернага слугі Ёва:
"І сказаў Гасподзь сатане: адкуль ты прыйшоў? і адказаў сатана Госпаду і сказаў: я хадзіў па зямлі і абышоў яе. І сказаў Гасподзь сатане: ці зьвярнуў ты ўвагу сваю на раба Майго Ёва? бо няма такога, як ён, на зямлі: чалавек беззаганны, справядлівы, богабаязны і ўцечны ад зла. І адказаў сатана Госпаду і сказаў: хіба задарам богабаязны Ёў? ці ня Ты вакол асланіў яго і дом ягоны і ўсё, што ў яго? Дзеі рук ягоных Ты дабраславіў, і статкі ягоныя шырацца па зямлі; але працягні руку Тваю і дакраніся да ўсяго, што ў яго, - ці дабраславіць ён Цябе? І сказаў Гасподзь сатане: вось, усё, што ў яго, у руцэ тваёй; толькі на самога не прасьцірай рукі тваёй. І адышоў сатана ад аблічча Гасподняга (...) І сказаў Гасподзь сатане: адкуль ты прыйшоў? І адказаў сатана Госпаду і сказаў: я хадзіў па зямлі і абышоў яе. І сказаў Гасподзь сатане: ці зьвярнуў ты ўвагу тваю на раба Майго Ёва? бо няма такога, як ён, на зямлі: чалавек беззаганны, справядлівы, богабаязны і ўцечны ад зла, і дагэтуль цьвёрды ў сваёй беззаганнасьці, а ты цьвяліў Мяне супроць яго, каб загубіць яго бязьвінна. І адказаў сатана Госпаду і сказаў: скуру за скуру, а за жыцьцё сваё аддасьць чалавек усё, што ёсьць у яго; але працягні руку Тваю і дакраніся да косткі ягонай і плоці ягонай, - ці дабраславіць ён Цябе? І сказаў Гасподзь сатане: вось, ён у руцэ тваёй, толькі душу ягоную ашчадзі" (Ёва 1:7-12; 2:2-6).
Віна чалавека, паводле сатаны д'ябла, што яны служаць Богу не з любові да свайго Стваральніка, а з карысці і апартунізму. Пад ціскам, стратай сваіх дабротаў і страхам перад смерцю, па словах сатаны д'ябла, чалавек мог толькі адысці ад сваёй вернасці Богу. Але Ёва прадэманстраваў, што сатана - хлус: Ёва страціў усё маёмасць, страціў 10 дзяцей і наблізіўся да смерці з "злаякасным кіпнем" (Гісторыя пра Іова 1 і 2). Тры ілжывыя суцяшальнікі ўзялі на сябе абавязак псіхалагічна катаваць Ёва, кажучы, што ўсе яго няшчасці адбыліся з-за схаваных грахоў з яго боку, і таму Бог карае яго за віну і зло. Тым не менш Ёва не адыходзіў ад сваёй цэласнасці і адказваў: "Я далёкі ад таго, каб прызнаць вас справядлівымі; пакуль не памру, не саступлю беззаганнасьці маёй" (Ёва 27:5).
Аднак самая галоўная параза д'ябла, якая тычылася захавання цэласнасці чалавека да смерці, была ў Ісусе Хрысце, які быў паслухмяны Айцу да самай смерці: "упакорыў Сябе і быў паслухмяны аж да сьмерці, і сьмерці крыжовай" (ПІЛІПЯНАЎ 2:8 ). Ісус Хрыстос сваёй цэласнасцю аж да смерці прынёс Айцу вельмі каштоўную духоўную перамогу, таму і быў узнагароджаны: "Таму і Бог узьнёс Яго і даў Яму імя вышэй за ўсякае імя, каб прад імем Ісуса схілілася кожнае калена на небе, зямлі і ў апраметнай, і кожныя вусны вызнавалі, што Ісус Хрыстос ёсьць Гасподзь на славу Бога Айца" (ПІЛІПЯНАЎ 2:9-11).
У якасці ілюстрацыі да блуднага сына Ісус Хрыстос дазваляе нам лепш зразумець спосаб Яго Айца мець справу з сітуацыямі, калі Яго стварэнні на час аспрэчваюць яго аўтарытэт (Лука 15:11-24). Блудны сын папрасіў у бацькі спадчыну і выйшаў з дому. Бацька дазволіў свайму ўжо даросламу сыну прыняць гэтае рашэнне, але і несці наступствы. Сапраўды гэтак жа Бог пакінуў Адама выкарыстоўваць яго свабодны выбар, але і несці наступствы. Што падводзіць нас да наступнага пытання пра пакуты чалавецтва.
Прычыны пакут
Пакута - гэта вынік чатырох асноўных фактараў
1 - Д'ябал выклікае пакуты (але не заўсёды) (Ёва 1:7-12; 2:1-6). Па словах Ісуса Хрыста, ён з'яўляецца кіраўніком гэтага свету: "сёньня суд сьвету гэтаму; сёньня князь сьвету гэтага выгнаны будзе прэч" (Яна 12:31; 1 Яна 5:19). Вось чаму чалавецтва ў цэлым няшчасны: "Бо ведаем, што ўсе стварэньні енчаць і пакутуюць дагэтуль" (Рымлянам 8:22).
2 - Пакута - гэта вынік нашага стану грэшніка, які вядзе нас да старасці, хваробы і смерці: "А таму, як праз аднаго чалавека грэх увайшоў у сьвет, і праз грэх - сьмерць, так і сьмерць перайшла ва ўсіх людзей, бо ў ім усе зграшылі. (...) Бо расплата за грэх - сьмерць" (Рымлянам 5:12; 6:23).
3 - Пакута можа быць вынікам дрэнных чалавечых рашэнняў (як з нашага, так і з боку іншых людзей): "Добрага, якога хачу, не раблю, а ліхое, якога не хачу, раблю" (Другі закон 32: 5; Рымлянам 7:19). Пакута не з'яўляецца вынікам "меркаванага закона кармы". Вось што мы можам прачытаць у 9-й главе Яна: "Праходзячы міма, ён убачыў чалавека, сляпога ад нараджэння. І вучні яго спыталі ў яго:" Раб, які зграшыў, гэты чалавек ці яго бацькі, што Ці нарадзіўся ён сляпым? "І праходзячы, угледзеў чалавека, сьляпога ад роду. Вучні Ягоныя спыталіся ў Яго: Равьві! хто зграшыў, ён ці бацькі ягоныя, што ўрадзіўся сьляпы? Ісус адказваў: не зграшыў ні ён, ні бацькі ягоныя, але гэта на тое, каб на ім выявіліся дзеі Божыя" (Яна 9:1-3). У ягоным выпадку "справы Божыя" павінны былі стаць яго цудоўным вылячэннем.
4 - Пакуты могуць быць вынікам "непрадбачаных часоў і падзей", што робіць прымушаюць чалавека апынуцца ў неналежным месцы не ў той час: "Я вярнуўся, каб убачыць пад сонцам, што бег не для хуткіх людзей, і бітва за моцных, і больш не ежа для мудрых, і не багацце для разумных, і нават не прыхільнасць тых, хто мае веды, бо час і непрадбачаная падзея напаткае іх усіх" (Эклезіяст 9:11.12).
Вось што сказаў Ісус Хрыстос пра дзве трагічныя падзеі, якія прывялі да мноства смерцяў: "У гэты час прыйшлі некаторыя і расказалі Яму пра Галілеянаў, чыю кроў Пілат зьмяшаў з ахвярамі іхнімі. Ісус сказаў ім на гэта: ці думаеце вы, быццам гэтыя Галілеяне сталі грашнейшыя за ўсіх Галілеянаў, што так пацярпелі? Не, кажу вам; але калі не пакаецеся, усе гэтак сама загінеце. Альбо, ці думаеце, што тыя васямнаццаць чалавек, на якіх упала вежа Сілаамская і забіла іх, былі вінаватыя больш за ўсіх, хто жыве ў Ерусаліме? Не, кажу вам; але калі не пакаецеся, усе гэтак сама загінеце" (Лука 13:1-5). Ісус Хрыстос ні разу не выказаў здагадку, што ахвяры аварый і стыхійных бедстваў зграшылі больш, чым іншыя, альбо нават тое, што Бог робіць такія падзеі караць грэшнікаў. Незалежна ад таго, гэта хваробы, аварыі ці стыхійныя бедствы, але Бог не з'яўляецца прычынай іх, а тыя, хто становіцца ахвярай, не зграшылі больш за іншых.
Бог выдаліць усім гэтым пакутам: "І пачуў я гучны голас зь неба, які казаў: вось, скінія Бога зь людзьмі, і Ён будзе жыць зь імі; яны будуць Ягоным народам, і Сам Бог зь імі будзе Богам іхнім, і ўтрэ Бог кожную сьлязіну з вачэй іхніх, і сьмерці ня будзе ўжо; ні плачу, ні енку, ні хваробы ўжо ня будзе; бо ранейшае прайшло" (Адкрыцьцё 21:3,4).
Лёс, фатальнасць і свабодны выбар
"Лёс" ці фаталізм - гэта не вучэнне Бібліі. Нам не "прызначана" рабіць добрае ці дрэннае, але ў адпаведнасці з "свабодным выбарам" мы выбіраем рабіць добрае ці дрэннае (Другі закон 30:15). Такі погляд на лёс альбо фаталізм цесна звязаны з ідэяй, якую шмат хто ведае пра ўсеведанне Бога і яго здольнасць ведаць будучыню. Мы ўбачым, як Бог выкарыстоўвае сваё ўсёведанне альбо здольнасць загадзя ведаць падзеі. З Бібліі мы ўбачым, што Бог выкарыстоўвае яе выбарачна і па выбары альбо з пэўнай мэтай на некалькіх біблейскіх прыкладах.
Бог выкарыстоўвае сваё ўсеведанне на выбар і выбарачна
Ці ведаў Бог, што Адам збіраўся зграшыць? З кантэксту Быцця 2 і 3 відавочна, што не. Як Бог мог даць загад, які Ён ведаў загадзя, што Адам збіраецца не слухацца? Гэта супярэчыла б яго любові, і ўсё было зроблена, каб гэтая каманда не была цяжкай (1 Ян 4:8; 5:3). Мы возьмем два біблейскія прыклады, якія дэманструюць, што Бог выкарыстоўвае сваю здольнасць пазнаваць будучыню выбарачна і на выбар. Але і тое, што Ён заўсёды выкарыстоўвае гэтую здольнасць з пэўнай мэтай.
Возьмем прыклад з Абрагама. У Быцці 22: 1-14 ёсць вельмі балючая для Абрагама інфармацыя пра Божую просьбу прынесці ў ахвяру свайго сына Ісаака. Папрасіўшы Абрагама прынесці ў ахвяру сына, ці ведаў ён загадзя, ці зможа Абрагам падпарадкавацца? У залежнасці ад непасрэднага кантэксту гісторыі, не. Хоць у апошні момант Бог перашкодзіў Абрагаму зрабіць такі ўчынак, напісана так: "Анёл сказаў: не падымай рукі тваёй на хлопчыка, і не рабі зь ім нічога; бо цяпер Я ведаю, што баішся ты Бога і не пашкадаваў сына твайго, адзінага твайго, дзеля Мяне" (Быццё 22:12). Напісана "цяпер я сапраўды ведаю". Фраза "зараз" паказвае, што Бог не ведаў, ці выканае Абрагам гэтую просьбу.
Другі прыклад тычыцца разбурэння Садома і Гаморы. Той факт, што Бог пасылае двух анёлаў для праверкі скандальнай сітуацыі, яшчэ раз дэманструе, што спачатку Ён не меў усіх доказаў для прыняцця рашэння, і ў гэтым выпадку Ён выкарыстаў сваю здольнасць ведаць з дапамогай двух анёлаў (Быц 18:20,21).
Калі мы прачытаем розныя біблейскія прарочыя кнігі, мы выявім, што Бог заўсёды выкарыстоўвае сваю здольнасць ведаць будучыню з вельмі пэўнай мэтай (Прароцтва Захарыі; прароцтва Данііла). Возьмем просты біблейскі прыклад. У той час як Рэбека была цяжарнай двайнятамі, праблема заключалася ў тым, хто з двух дзяцей стане прабацькам нацыі, абранай Богам (Быццё 25:21-26). Бог Іегова зрабіў простае назіранне за генетычным складам Ісава і Якава (хаця не генетыка цалкам кантралюе будучыя паводзіны), а потым, прадбачачы, зрабіў прагноз на будучыню. каб ведаць, якімі мужчынамі яны стануць: "Вашы вочы ўбачылі мой эмбрыён, і ў вашай кнізе былі напісаны ўсе яго часткі, датычна тых дзён, калі яны былі створаны і калі яшчэ не было ніводнага з іх" (Псальмы 139:16). Зыходзячы з гэтага прадбачання, Бог зрабіў свой выбар (Рымлянам 9:10-13; Дзеі 1:24-26 "Ты, Іегова, які ведаеш сэрцы ўсіх").
Бог нас абараняе?
Перш чым зразумець Божае мысленне на тэму нашай абарона, важна ўлічыць тры важныя пункты Бібліі (1 Карынфянам 2:16)::
1 - Ісус Хрыстос паказаў, што цяперашняе жыццё, якое сканчаецца смерцю, мае часовы значэнне для ўсіх людзей (Яна 11:11 (Смерць Лазара апісваецца як "сон")). Акрамя таго, Ісус Хрыстос паказаў, што галоўнае захаваць нашу перспектыву вечнага жыцця, а не імкнуцца "перажыць" выпрабаванне цаной кампрамісу (Матфея 10:39, "душа" = жыццё (Быццё 35: 16 - Апостал Павел пад натхненнем паказаў, што "сапраўднае жыццё" - гэта тое, што засяроджана на надзеі на вечнае жыццё ў раі (1 Цімафею 6:19)).
Чытаючы кнігу Дзеяў, мы выяўляем, што часам Бог дапускаў, каб выпрабаванне хрысціяніна скончылася яго смерцю ў выпадку апостала Якава і вучня Стэфана (Дз 7:54-60; 12:2) . У іншых выпадках Бог вырашыў абараніць вучня. Напрыклад, пасля смерці апостала Якуба Бог вырашыў абараніць апостала Пятра ад аднолькавай смерці (Дз 12:6-11). Наогул кажучы, у біблейскім кантэксце абарона слугі Божага часта звязана з яго мэтай. Напрыклад, у той час, калі гэта было ў разбурэнні карабля, існавала калектыўная боская абарона ад апостала Паўла і ўсіх, хто знаходзіўся на караблі (Дзеі 27:23,24). Калектыўная Боская абарона была часткай вышэйшай Божай мэты, а менавіта таго, што Павел павінен быў сведчыць каралёў (Дз 9:15,16).
2 - Гэтае пытанне боскай абароны трэба паставіць у кантэксце двух выклікаў сатаны: "ці ня Ты вакол асланіў яго і дом ягоны і ўсё, што ў яго? Дзеі рук ягоных Ты дабраславіў, і статкі ягоныя шырацца па зямлі" (Ёва 1:10). Каб адказаць на пытанне аб цэласнасці ў дачыненні да Ёва і ўсяго чалавецтва, гэты выклік д'ябла паказвае, што Бог павінен быў адносна зняць з Ёва сваю абарону, якая цалкам магла датычыцца усё чалавецтва. Незадоўга да смерці Ісус Хрыстос, спасылаючыся на Псальм 22:1, паказаў, што Бог адабраў у яго ўсялякую абарону, што прывяло да яго смерці ў ахвяру (Яна 3:16; Мацвей 27:46). Аднак для чалавецтва ў цэлым гэты падаўленне з боскай абароны застаецца адносным, бо, як Бог забараніў д'яблу прыводзіць да смерці Ёва, відавочна, што тое ж самае тычыцца і усё чалавецтва (Матфеем 24:22).
3 - Мы ўжо бачылі вышэй, што пакуты могуць быць вынікам "непрадбачаных часоў і падзей", што азначае, што людзі могуць апынуцца не ў той час, не ў тым месцы (Экклезіяст 9:11,12). Такім чынам, у цэлым людзі не абаронены Богам ад наступстваў выбару, які першапачаткова зрабіў Адам. Чалавек старэе, хварэе і памірае (Рымлянам 5:12). Ён можа стаць ахвярай няшчасных выпадкаў альбо стыхійных бедстваў (Рымлянам 8:20; кніга Эклезіяста змяшчае вельмі падрабязнае апісанне марнасці цяперашняга жыцця, якое непазбежна вядзе да смерці: "Найвялікшае з марнасцей! кажа аб'яднальнік, найвялікшае з марнасцей! Усё - марнасць!" (Экклезіяст 1:2)).
Акрамя таго, Бог не абараняе людзей ад наступстваў іх няправільных рашэнняў: "Ня крывеце душою: Бог паганьбёны ня бывае. Што пасее чалавек, тое і сажне: хто сее ў плоць сваю, ад плоці пажне прахласьць; а хто сее ў Дух, ад Духа пажне жыцьцё вечнае" (Галатаў 6:7,8). Калі Бог параўнальна доўга падвяргаў чалавецтва марнасці, гэта дазваляе нам зразумець, што Ён пазбавіўся сваёй абароны ад наступстваў нашага грэшнага стану. Зразумела, гэтая небяспечная сітуацыя для ўсяго чалавецтва будзе часовай (Рымлянам 8:21). Менавіта тады ўсё чалавецтва пасля развязання д'ябальскай спрэчкі адновіць дабратворную абарону Бога ў зямным раі (Псальм 91:10-12).
Ці азначае гэта, што ў цяперашні час мы больш не індывідуальна абаронены Богам? Абарона, якую нам дае Бог, - гэта абарона нашай вечнай будучыні з пункту гледжання надзеі на вечнае жыццё (Матфея 24:13; Яна 5: 28,29; Дзеі 24:15; Адкрыцці 7: 9-17). Акрамя таго, Ісус Хрыстос у сваім апісанні знака апошніх дзён (Матфея 24, 25, Марка 13 і Лукі 21) і кнігі Адкрыцці (асабліва ў главах 6:1-8 і 12:12) паказвае, што чалавецтва будзе перажываць вялікія няшчасці з 1914, што відавочна сведчыць аб тым, што некаторы час Бог не будзе абараняць яго. Аднак Бог не пакінуў нас без магчымасці абараніць сябе індывідуальна дзякуючы прымяненню Яго добразычлівага кіраўніцтва, змешчанага ў Бібліі, Яго Слове. Шырока кажучы, прымяненне біблейскіх прынцыпаў дапамагае пазбегнуць непатрэбных рызык, якія могуць недарэчна скараціць наша жыццё (Прытчы 3:1,2). Вышэй мы бачылі, што лёсу не існуе. Такім чынам, прымяненне біблейскіх прынцыпаў, кіраўніцтва Бога, будзе падобна на тое, каб уважліва паглядзець направа і налева перад пераходам вуліцы, каб захаваць сваё жыццё (Прыпавесці 27:12).
Акрамя таго, апостал Пётр настойваў на пільнасці ў сувязі з малітвай: "Але канец усяму наблізіўся. Таму будзьце разважлівыя і будзьце пільныя ў сувязі з малітвамі" (1 Пятро 4:7). Малітва і медытацыя могуць аказаць ахоўны ўплыў на наш духоўны і разумовая баланс (Філіпянаў 4:6,7; Быц 24:63). Некаторыя лічаць, што яны былі аб'ектам абароны Бога ў пэўны момант свайго жыцця. Нішто ў Бібліі не перашкаджае ўбачыць гэтую выключную магчымасць, наадварот: "і каго памілаваць - памілую, каго пашкадаваць - пашкадую" (Зыход 33:19). Гэты вопыт застаецца ў парадку выключных адносін паміж Богам і гэтым чалавекам, які быў бы абаронены Богам, не нам судзіць: "Хто ты, што асуджаеш чужога раба? Перад сваім гаспадаром стаіць ён ці падае; і будзе пастаўлены, бо моцны Бог, каб паставіць яго" (Рымлянам 14:4).
Перад канчатковым канцом пакут мы павінны любіць адзін аднаго і дапамагаць адзін аднаму, каб палегчыць пакуты ў нашым атачэнні: "апаведзь новую даю вам, палюбеце адзін аднаго; як Я палюбіў вас, так і вы палюбеце адзін аднаго; Па тым пазнбюць усе, што вы Мае вучні, калі будзеце мець любоў між сабою" (Яна 13:34,35). Вучань Якаў, зводны брат Ісуса Хрыста, добра напісаў, што гэты від любові неабходна канкрэтызаваць дзеяннямі альбо ініцыятывамі, каб дапамагчы бліжняму, які знаходзіцца ў бядзе (Якаў 2:15,16) . Ісус Хрыстос заахвоціў дапамагчы тым, хто ніколі не можа вярнуць нам яго (Лука 14:13,14). Робячы гэта, мы неяк "пазычаем" Іегове, і Ён верне нам гэта... у сто разоў (Прыказкі 19:17).
Цікава адзначыць тое, што Ісус Хрыстос згадвае як міласэрнасць, якая дазволіць нам ці не, каб мець яго ласку: "бо быў галодны Я, і вы далі Мне есьці; быў сасьмяглы, і вы напаілі Мяне; быў падарожны, і вы прынялі Мяне; быў голы, і вы адзелі Мяне; быў хворы, і вы адведалі Мяне; у цямніцы быў, і вы прыйшлі да Мяне" (Матфея 25:31-46). Карміць, даваць піць, вітаць незнаёмых людзей, апранацца хто, наведваць хворых, наведваць зняволеных, зняволеных з-за іх веры. Варта адзначыць, што ва ўсіх гэтых дзеяннях няма акта, які можна было б лічыць "рэлігійным". Чаму? Часта Ісус Хрыстос паўтараў гэтую параду: "Я хачу міласэрнасці, а не ахвяры" (Матфея 9:13; 12:7). Агульнае значэнне слова "міласэрнасць" - спачуванне альбо шкадаванне ў дзеянні (больш вузкае значэнне - прабачэнне). Убачыўшы кагосьці ў бядзе, ведаем мы яго ці не, наша сэрца ўзрушана, і калі мы можам гэта зрабіць, мы прыносім ім дапамогу (Прыказкі 3:27,28).
Ахвяра ўяўляе духоўныя дзеянні, непасрэдна звязаныя з пакланеннем Богу. Хоць, безумоўна, нашы адносіны з Богам найбольш важныя, Ісус Хрыстос паказаў, што мы не павінны выкарыстоўваць падставу "ахвяры", каб устрымацца ад праявы міласэрнасці. Пры пэўных абставінах Ісус Хрыстос асудзіў некаторых сваіх сучаснікаў, якія выкарыстоўвалі падставу "ахвяры", каб не аказаць матэрыяльнай дапамогі сваім састарэлым бацькам (Матфея 15:3-9). У гэтым выпадку цікава адзначыць тое, што Ісус Хрыстос кажа тым, хто будзе шукаць Яго адабрэння, але не будзе мець яго: «Шмат хто скажа мне ў той дзень: "Многія скажуць Мне ў той дзень: «Госпадзе! Госпадзе! ці не ад Твайго імя мы прарочылі? і ці не Тваім імем дэманаў выганялі? і ці не Тваім імем многія цуды ўчынялі?" (Мацвея 7:22). Калі параўнаць Мацвея 7:21-23 з 25:31-46 і Яна 13:34,35, мы разумеем, што, хоць духоўная "ахвяра" цесна звязана з міласэрнасцю, апошняе не менш важна, з пункту гледжання Іеговы Бога і яго Сына Ісуса Хрыста (1 Яна 3:17,18; Матфей 5:7).
На пытанне пра прарока Аўвакума (1:2-4), які тычыцца таго, чаму Бог дазволіў пакуты і ліха, вось адказ: "І адказваў мне Гасподзь і сказаў: запішы ўяву і накрэсьлі ясна на скрыжалях, каб чытач лёгка мог прачытаць, бо ўява стасуецца яшчэ з пэўным часам і гаворыць пра канец і не ашукае; і хоць бы і замарудзіла, чакай яе, бо мусова збудзецца, не адменіцца" (Авакум 2:2,3). Вось некалькі біблейскіх тэкстаў гэтага "недалёкага будучага" бачання надзеі, якое не спазніцца:
"І ўгледзеў я новае неба і новую зямлю; бо ранейшае неба і ранейшая зямля мінулі, і мора ўжо няма. І я, Ян, угледзеў сьвяты горад Ерусалім, новы, які сыходзіў ад Бога зь неба, падрыхтаваны як нявеста, убраная для мужа свайго. І пачуў я гучны голас зь неба, які казаў: вось, скінія Бога зь людзьмі, і Ён будзе жыць зь імі; яны будуць Ягоным народам, і Сам Бог зь імі будзе Богам іхнім, і ўтрэ Бог кожную сьлязіну з вачэй іхніх, і сьмерці ня будзе ўжо; ні плачу, ні енку, ні хваробы ўжо ня будзе; бо ранейшае прайшло" (Адкрыцьцё 21:1-4).
"Тады воўк будзе жыць разам зь ягнём, і барс будзе Тады воўк будзе жыць разам зь ягнём, і барс будзе ляжаць разам з казьлянём; і цяля, і малады леў, і вол будуць разам, і малое дзіця будзе вадзіць іх. І карова будзе пасьвіцца зь мядзьведзіхаю, і дзеці іх будуць ляжаць разам; і леў, як вол, будзе есьці салому. І немаўля будзе бавіцца над нарою асьпіда, і дзіця працягне руку сваю на гняздо зьмяі. І ня будуць рабіць ліха і шкоды на ўсёй сьвятой гары Маёй, бо зямля будзе напоўнена спазнаньнем Госпада, як воды напаўняюць мора" (Ісая 11:6-9).
"Тады адамкнуцца вочы сьляпых, і вушы глухіх расчыняцца. Тады кульгавы падхопіцца, як алень, і язык нямка засьпявае; бо праб'юцца воды ў пустыні і ў стэпе патокі. І ператворыцца прывід водаў у возера, і спрагненая зямля - у крыніцы водаў; у жытлішчы шакалаў, дзе яны спачываюць, будзе месца пад трысьнёг і чарот" (Ісая 35:5-7).
"Там ня будзе болей малалетняга і старога, які не дасягнуў бы паўнаты дзён сваіх; бо стогадовы памірацьме юнаком, але стогадовы грэшнік будзе праклінацца. І будуць будаваць дамы і жыць у іх, і садзіць вінаграднікі і есьці плады іх. Ня будуць будаваць, каб іншы жыў, ня будуць садзіць, каб іншы еў; бо дні народа Майго будуць, як дні дрэва, і выбранцы Мае доўга будуць карыстацца вырабам рук сваіх. Ня будуць працаваць марна і нараджаць дзяцей на гора; бо будуць насеньнем, дабраславёным ад Госпада, і нашчадкі іхнія зь імі. І станецца, што раней чым яны паклічуць, Я адкажу; яны яшчэ будуць гаварыць, і Я ўжо пачую" (Ісая 65:20-24).
"Тады цела ягонае зробіцца сьвяжэйшае, чым у маладосьці; ён вернецца ў дні маладосьці сваёй" (Ёва 33:25).
"І зробіць Гасподзь Саваоф на гары гэтай усім народам гасьціну з сытнай ежы, гасьціну з чыстых вінаў, з тлушчу костнага і з самых чыстых вінаў; і зьнішчыць на гары гэтай заслону, што закрывае ўсе народы, заслону, якая ляжыць на ўсіх плямёнах. Зьнішчана будзе сьмерць навекі, і вытра Гасподзь Бог сьлёзы з усіх твараў, і здыме ганьбу з народу Свайго на ўсёй зямлі; бо так кажа Гасподзь. І скажуць таго дня: вось Ён, Бог наш! на Яго мы спадзяваліся, і Ён выратаваў нас! Гэты ёсьць Гасподзь; на Яго спадзяваліся мы; парадуемся і ўзьвесялімся з выратаваньня Яго!" (Ісая 25:6-8).
"Ажывуць мерцьвякі Твае, паўстануць мёртвыя целы! Паўстаньце і ўзрадуйцеся, кінутыя ў пыл: бо раса Твая - сьветлая раса, і зямля выкіне мерцьвякоў" (Ісая 26:19).
"І многія, якія сьпяць у пыле зямлі, прачнуцца, адны на жыцьцё вечнае, другія на вечнае паганьбеньне і пасарамленьне" (Данііл 12:2).
"Ня зьдзіўляйцеся з гэтага: бо настае час, калі ўсе, хто ў магілах, пачуюць голас Сына Божага, і выйдуць тыя, што тварылі дабро на ўваскрэсеньне жыцьця, а што ліха чынілі - на ўваскрэсеньне асуды" (Яна 5:28,29).
"маючы спадзяваньне на Бога, што будзе ўваскрэсеньне мёртвых, праведных і няправедных, чаго і самі яны чакаюць" (Дзеі 24:15) (Ураджай жыцця; Князь Зямлі; Зямны жрэц; Левіт).
Хто такі сатана д'ябал?
Ісус Хрыстос вельмі сцісла апісаў д'ябла: "а ён быў душагуб ад пачатку і ня ўстояў у ісьціне, бо няма ў ім ісьціны; калі кажа ён няпраўду, кажа сваё, бо ён ашуканец і бацька няпраўды" (Яна 8:44). Сатана д'ябал - гэта не абстракцыя зла, а сапраўдная духоўная істота (гл. Аповед у Матфея 4:1-11). Гэтак жа дэманы - гэта таксама анёлы, якія сталі паўстанцамі, якія рушылі прыкладам д'ябла (Быц 6: 1-3, для параўнання з лістом Юды, верш 6: "І анёлы, якія не захавалі першапачатковае становішча, але пакінуўшы іх натуральнае жыллё, ён зарэзерваваў іх вечнымі путамі, у глыбокай цемры, на суд вялікага дня ").
Калі напісана: "ён не цвёрда стаяў у праўдзе", гэта паказвае, што Бог стварыў гэтага анёла без граху і без аніякіх слядоў зла ў сэрцы. У пачатку свайго жыцця гэты анёл меў "цудоўнае імя" (Экклезіяст 7:1а). Аднак ён не заставаўся верным, ён выхоўваў у сваім сэрцы гонар і з цягам часу стаў "д'яблам", што азначае паклёпніка і сатану, праціўніка; яго старое прыгожае імя, ягоная добрая рэпутацыя была заменена вечным ганьбай. У прароцтве Іезэкііля (кіраўнік 28) супраць ганарлівага цара Тыра відавочна гаворыцца пра гонар анёла, які стаў "д'яблам" і "сатаной": "сыне чалавечы! плач па цары Тырскім і скажы яму: так кажа Гасподзь Бог: ты пячатка дасканаласьці, паўната мудрасьці і вянок прыгажосьці. Ты быў у Эдэме, у садзе Божым; твая вопратка была ўпрыгожана рознымі каштоўнымі камянямі; рубін, тапаз і алмаз, хрызаліт, анікс, ясьпіс, сапфір, карбункул і смарагд і золата, усё па-майстэрску пасаджанае ў цябе ў гнязьдзечках і нанізанае на цябе, прыгатавана было ў дзень твайго стварэньня. Ты быў памазаны херувім, каб асяняць, і Я паставіў цябе на тое; ты быў на сьвятой гары Божай, хадзіў сярод агнявых камянёў. Ты беззаганны быў на шляхах тваіх з дня твайго стварэньня, пакуль не знайшлося ў табе пахібы" (Езэкііль 28:12-15). Учыніўшы несправядлівасць у Эдэме, ён стаў "ілгуном", які стаў прычынай смерці ўсіх нашчадкаў Адама (Быц 3; Рымлянам 5:12). У цяперашні час сатана д'ябал кіруе светам: "сёньня суд сьвету гэтаму; сёньня князь сьвету гэтага выгнаны будзе прэч" (Яна 12:31; Эфесянам 2: 2; 1 Яна 5:19) .
Сатана д'ябал будзе канчаткова знішчаны: "Са свайго боку Бог, які дае мір, хутка сакрушыць сатану пад вашы ногі" (Быц 3:15; Рымлянам 16:20).
Compartir esta página